WIELCY KRESOWIACY - ANTONI MIŃKIEWICZ
ANTONI MIŃKIEWICZ INŻYNIER GÓRNIK, DZIAŁACZ SPOŁECZNY, MINISTER APROWIZACJI W LATACH 1918-1919. OD STYCZNIA 1920 R. BYŁ NACZELNYM KOMISARZEM ZARZĄDU CYWILNEGO ZIEM WOŁYNIA I FRONTU PODOLSKIEGO.
Urodził się 16 września 1881 roku w Łyczówce.
Prawdopodobnie został zabity 12 lipca 1920.
URODZIŁ SIĘ 16 WRZEŚNIA 1881 ROKU W ŁYCZÓWCE, W DAWNYM POWIECIE STAROKONSTANTYNOWSKIM
Był niezwykłym człowiekiem, patriotą. Prawdopodobnie przez matkę, był spokrewniony z Juliuszem Słowackim. Miał niespokojną duszę. Nieustępliwie walczył z zaborcami o niepodległą Polskę. Jego przedwczesna śmierć wstrzymała historię jednego z najzdolniejszych polityków dwudziestolecia międzywojennego.
Antoni Mińkiewicz lub Minkiewicz pseudonim konspiracyjny „Sław” Był jednym z czworga dzieci właścicieli ziemskich Feliksa i Antoniny z Iwanowskich. Po ukończeniu I Gimnazjum w Żytomierzu, wyjechał na studia do Kijowa. Za udział w manifestacjach studenckich z socjalistami został usunięty ze studiów i powołany do wojska. Trzy lata służył w wojsku carskim na granicy z Armenią. Po zwolnieniu ze służby w 1903 roku wyjechał do Leoben w Austrii, gdzie w 1907 roku ukończył Akademię Górniczą zdobył z tytułem inżyniera. Po studiach podjął pracę na kopalni „Saturn” w Zagłębiu Dąbrowskim. Pracował też jako inżynier górniczy w Kopalni „Józef” na Starym Olkuszu.
W 1909 roku ożenił się z Emilią Gruja, z którą miał czwórkę dzieci. Był prezesem Komitetu Ratunkowego w Olkuszu. To dzięki niemu powołano do życia gimnazja: męskie w 1916 roku oraz żeńskie rok później. Minkiewicz stał również na czele lokalnych struktur Polskiej Organizacji Wojskowej, której członkowie oswobodzili Olkusz w 1918 roku, był jednym z twórców lokalnego samorządu, jako radny miasta i deputowany w sejmiku. Związany z Józefem Piłsudskim.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 17 listopada 1918 roku, przez blisko rok był ministrem aprowizacji w rządach Józefa Świeżyńskiego, Jędrzeja Moraczewskiego i Ignacego Jana Paderewskiego.
W styczniu 1920 roku został naczelnym komisarzem Zarządu Cywilnego Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego. Mińkiewicz w nocy z 5 na 6 lipca, brał udział w rozmowach z Symonem Petlurą, dotyczących współpracy polsko-ukraińskiej.
12 lipca 1920 wracał pociągiem z Płoskirowa (dzisiejszy Chmielicki) do Krzemieńca. Pociąg został wykolejony pod Czarnym Ostrowem na trasie Płoskirów - Wołoczyska. Mińkiewicz z grupą żołnierzy ukraińskich, udał się do najbliższej miejscowości, gdzie połączyli się z oddziałem polskich ułanów i zbierając ludność cywilną, oraz rannych ruszyli do Narkiewyczi miejscowości sąsiadującej z Czarnym Ostrowem. Tam zostali zaatakowani przez kawalerzystów Armii Konnej Budionnego. Nieznany jest los Mińkiewicza. Jak relacjonował Kurier Warszawski: „Liczba zabitych a znalezionych wynosi 46, prawie wszyscy byli porąbani szablami i widocznie podobijani, większość zmasakrowanych”. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Polonia Restituta III kl.
Fot autor nieznany, domena publiczna
